Merhaba,
Eğer bir beklentiyle okumaya başladıysan şimdi durup diğer bloglara ya da zamanını öldürmek için yapmayı düşündüğün diğer işlere geçmeni öneririm. Çünkü bu yazı bir amaçla değil bir amaç bu yazıyla yazılacak gibi duruyor. Çünkü bir amacım yok, ulaşmak istediğim bir kitle yok, söylemek istediklerim var.
Hayat beni büyülüyor. Seni de büyülüyor mu ? Farkında mısın gerçekten çevrende olanların ? Bu çevreni ne kadar sınırlandırdığınla alakalı.. Sen bu yazıyı okurken binlercesi öldü insanların; kimi Aids'ten, kimi kanserden, çoğu kalpten, bir kısmı intihar etti belki de ? Ve sen bu harflerde gözünü gezdirirken beynin birtakım elektrik sinyallerini anlamlandırırken binlercesi doğdu; gözlerini açtılar bu Kaos'a. Farkında mısın gerçekten bu Kaos'un milyarlarca tadının ? Değilsen bile gözlerini açmanı tavsiye ederim; hayat güzel, hayat yaşanmalı ve hayat bitmemeli aslında.. Ama hepimizin bir son kullanma tarihi var napabiliriz ki ? Bu durumda genel kanı ''Oh öyle mi ? Madem zamanımız kısıtlı.. O zaman hayattan keyif almaya bakalım adamım ! '' tarzında oluyor. Bu insanları gerçekten kıskanıyorum. Nasıl oluyor da bu kadar kolay kabullenebiliyorlar bitişi, biteceğini, anlamıyorum. Kabullensen de kabullenmesen de biteceği gerçeğini ben de biliyorum ama bu birşeyi değiştirmiyor. Çünkü farkındayım. Bu aynı güzel bir rüyada olduğunu bilmek ve uyanmak istememek gibi. Eğer içindeyseniz ve az çok nasıl bir yer olduğu hakkında ufacık bir fikre sahipseniz bu kadar komplike birşeyin varlığından ve buna dahil olmaktan zevk almamak imkansız olurdu sanırım. Bunun üstüne biraz düşünmeni tavsiye ederim ve çevrendeki insanları incelemeye başla, hareketlerini, tavırlarını, neye üzüldüklerini, neyi hayal ettiklerini.. Boş olduklarını görmeye başladığın zaman söylemek istediğim şeyleri biraz da olsa kavramaya başlıyor olucaksın. Fakat bu sadece başlangıç...
Yazılarımı uzun tutmak istemiyorum. Uzun yazılar gözüme sıkıcı geliyor. Sence de öyle değiller mi ? Aslına bakarsan umrumda değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder